Podroz pociagiem Bergen - Oslo

Podroz nie zaczela sie kolorowo. Moja mala, nowa walizka nie wytrzymala zjechania z naszej gorki na ktorej mieszkamy... Niestety kolka odmowily  poszluszenstwa, wiec walizke musialam ciagnac za soba sila wszystkich miesni. Ta, z wielkim oporem, powolnie toczyla sie do przodu z przeciaglym, donosnym dzwiekiem "Szszszszszsz, iiiiiiiiiii". Ludzie podazali za mna wzrokiem, jednak nie jestem pewna czy to z powodu mojej urody, czy walizki turlajacej sie u moich nog i przewracajacej co chwile.

Wzielam duzo wczesniej autobus do miasta, pomyslalam, ze zdaze jeszcze kupic troche jedzenia na droge itd. I dobrze postapilam, bo moja nie-samo-toczaca-sie walizka bardzo wszystko opozniala, wiec na pociag zdazylam w sam raz. Wydalam tyle pieniedzy na jedzenie, ze nadal mnie cos w sercu kluje. W jednym sklepie kupilam sobie wielka kapnapke z salami, serem i warzywami. Do tego sok pomaranczowy. W drugim smoothie i ciasteczka (z czego nic nie otworzylam, bo jakos jednak nie bylam glodna w tym pociagu). W trzecim paczke zelkow. Wyglada jakby bylo malo, huh? Wydalam na to ok 75zl! No mniejsza, wszystko mam, jestem gotowa do wyjazdu.

Poszlam na pociag. Sprawdzam na bilecie gdzie jest moje pro komfort miejsce. Pierwszy wagon. Podnosze wzrok, pociag wije sie do przodu, dlugi jest. No ale co zrobic. Na rekach mialam juz odciski od tej nieszczesnej walizki, i bylam zawalona siatami, no i jeszcze moja wielka torba na aparat. Ide. Po calej wiecznosci doszlam do "pierwszego wagonu", patrze na napis na drzwiach: wagon nr 10. Patrze pelna obaw do tylu na drzwi, ktore dopiero co minelam: wagon numer 9. Tak kochani, musialam zasowac cala droge z powrotem. Juz nawet zaczelam sie stresowac, ze nie zdaze tam dojsc! No ale kto by wpadl na to, ze wagon pierwszy jest tak na prawde ostatni?

Moj wysilek zostal nagrodzony w srodku, gdzie sie okazalo, ze oparcie foteli mozna regulowac, oraz ze maja goraca czekolade za darmo! (wypilam tylko dwa kubki).
Oczywiscie, mimo ze pociag byl prawie pusty, to siedzial obok mnie chlopak. Jednak nie narzekalam jakos bardzo, bo byl mlody, nie smierdzial i nie pierdzial. Myslal chyba, ze jestem feministka, bo moja walizke (kilkanascie kilo) musialam sama z wielkim wysilkiem wrzucic na gore, na polke bagazowa. A pozniej ja zdjac! Usmiechalam sie do niego. Usmiechalam duzo, szeroko i uroczo. Jednak moja duma nie pozwolila mi zapytac wprost. Ehh mezczyzni, niczego sie nie domysla sami.

Reszta podrozy minela przyjemnie, nie dluzylo mi sie jakos specjalnie. Widoki za oknem byly cudowne, na zdjeciach tak bardzo tego nie widac. Gdy dojechalam do Oslo, okazalo sie ze dworzec jest ogromny! Usiadlam obok Burger Kinga i przytulajac torbe z aparatem siedzialam i czekalam na chlopaka, ktory mial mnie odebrac. I czekalam i czekalam. Jego rowniez zdziwil fakt, ze dworzec jest taki duzy, wiec najpierw nie mogl znalezc parkingu, a pozniej mnie.

Aktualnie przebywam w malej miejscowosci, 2 godz jazdy samochodem od Oslo. Najwieksza atrakcja: Muzeum lasu. Zapraszam!

Wybaczcie jakosc zdjec. Wszystkie robione ciemnym nikkorem 18-55, z jadacego pociagu (dlatego niektore sa poruszone). I te odbicia swiatel pociagowych w szybie... Ale podroz byla przednia, a widoki zapierajace dech w piersiach. Polecam podroz kazdemu!

~ Pepilio